Współczesna humanistyka pełna jest pomysłów na „nowe” podejście do problemów badawczych – nowy paradygmat. Pośród wielu twórczych rozwiązań pojawiają się również te, które silnie związane są z naukami przyrodniczymi. Trend ten wpisuje się w zjawisko opisywane przez Piotra Przybysza jako „kognitywizację wielu problemów rozwiązywanych do tej pory za pomocą środków tradycyjnej humanistyki i nauk społecznych”. Nauki, takie jak neuroekonomia, neuroetyka, neuromarketing zyskują coraz bardziej na znaczeniu.

Przedrostek „neuro” dotarł również do badań nad sztuką – neuroarthistory, czyli neuro-historia sztuki, to awangardowa perspektywa stworzona przez Johna Oniansa w 2008 roku. Polega ona na włączeniu rozumienia pewnych mechanizmów neuronalnych do interpretacji dzieł sztuki. Podobną optykę, choć zorientowaną bardziej w stronę empatii i emocji, przyjął David Freedberg, publikując książkę „Potęga wizerunku” opowiadającą między innymi o znaczeniu mechanizmu symulacji w rozumieniu dzieł sztuki. Do grona badaczy odwołujących się do neuronauki dodać możemy jeszcze Horsta Bredekampa i Oliviera Elbsta.

Kwestie poruszane przez wymienionych badaczy rzadko stają się tematem dyskusji i krytyki w środowisku polskim. Aby stan ten zmienić, powstała niniejsza strona, na której umieszczane będą artykuły, informację dotyczące nowego bardziej neuronalnego podejścia do interpretacji dzieł sztuki.

Zapraszam!